DBWG บทที่ 33 : ทุกคนตกตะลึง!

DBWG บทที่ 33 : ทุกคนตกตะลึง!

หลงเฉินตะโกนและจู่ๆก็กลายเป็นร่างสีแดงจางคล้ายมังกร มันนำมาซึ่งความรุ่งโรจน์อันยิ่งใหญ่และเข้าจู่โจมไป่ชวี่ฉือ!

เมื่อถึงจุดนี้แสงสีดำแผ่กระจายระหว่างนิ้วของไป่ชวี่ฉือ นี่เป็นการโจมตีแรกของดัชนีกาฬสวรรค์ ดัชนีที่หนึ่งจำแลงปีศาจมันมีผลรุนแรงเช่นศรแสงสีดำขณะที่ยิงออกไปที่หลงเฉิน เมื่อพลังทั้งสองชนกันการกระจายตัวของพลังงานกระจายไปในทุกทิศทาง

"ตราประทับมังกรไร้สีของเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของดัชนีกาฬสวรรค์...... "

ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในใจของหยางอู่

ไป่ชวี่ฉือรู้สึกว่าปราณฉีของอีกฝ่ายไม่ได้เหนือเขา แต่ทันใดนั้นหลงเฉินก็ปล่อยกลิ่นอายโบราณออกมาทำให้ไป่ชวี่ฉือกลายเป็นขาวซีด!

ไป่ชวี่จ้องมองดัชนีที่หนึ่งจำแลงมังกรของเขา ที่ด้านหน้าของเขามีร่างมังกรสีแดงเรือนลาง มันพุ่งเข้ามาอย่างต่อเนื่องและก่อนที่ไป่ชวี่ฉือจะตอบโต้ร่างมังกรก็ทำลายดัชนีที่หนึงจำแลงปีศาจ ซึ่งทำให้เกิดการระเบิดขึ้น ไป่ชวี่ฉือร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและกระอักเลือดออกจากปากแล้วล้มลงกับพื้น!

ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้างขึ้นพร้อมด้วยความไม่อยากจะเชื่ออย่างเห็นได้ชัด

เขาไม่เข้าใจ เหตุใดตราประทับมังกรไร้สีซึ่งมาจากผู้ฝึกตนขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 6 จึงมีความแข็งแกร่งเช่นนี้ ?! และสิ่งที่น่าหวาดกลัวยิ่งกว่านั้นเป็นกลิ่นอายโบราณอันน่าหวาดหวั่น?!

แม้ว่าตราประทับมังกรจะอ่อนแอ แต่ก็ยังทุบตีไป่ชวี่ฉืออย่างเต็มที่ ก่อให้เกิดความปั่นปวนที่อวัยวะภายในของเขา ความเจ็บปวดที่เสียดแทงกระดูกทำให้เขากระอักเลือดสีดำไหลซึมออกมาจากปากของเขาอย่างต่อเนื่อง เขาต้องการที่จะดันตัวเองขึ้นมา, นิ้วมือของเขาดันไปที่พื้นดินอย่างไร้พลัง แต่หาได้มีประโยชน์ไม่!

ในเริ่มแรกหยางอู่และหยางหลงเยว่หมดหวัง แต่ในตอนนี้พวกเขาก็ประหลาดใจ หยางอู่รู้สึกตกใจมาก เขาอ้าปากกว้งและส่ายหน้าอย่างรุนแรงสองสามครั้ง เพียงเพื่อจะตระหนักว่าเขาได้เห็นสิ่งใด เขารีบกล่าวว่า "เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นไปไม่ได้!"

ดวงตาของหยางหลิงเยว่เบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ และเสื้อผ้าที่นางกอดไว้แน่นในมือของนางได้ตกลงไปบนพื้นแล้ว โดยทั่วไปกล่าวได้ว่านางได้เปิดเผยเกือบทุกสิ่งทุกอย่าง แต่นางก็ยังไม่รู้ตัวจากความตกตะลึงเพราะหลงเฉินได้สร้างผลลลัพธ์ที่ยิ่งใหญ่เกินไป!

"นี่เป็นไปไม่ได้....เป็นไปไม่ได้แน่นอน!"

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เขาได้เริ่มฝึกฝนการบ่มเพาะหรือเขาได้เอาชนะหยางจ้านอย่างกะทันหัน อย่างไรก็ตามหยางหลิงเยว่ไม่เคยคิดเลยว่าหลงเฉินผู้ซึ่งแต่เดิมเป็นขยะในสายตาของนางจะชนะได้ และยังที่นี่เขากำลังทุบตีคนต่ำช้าที่นางเคยคิดว่ามีพรสวรรค์!

"เกิดอะไรขึ้นกับโลกนี้...... "

สำหรับไป่จื้อซิงและไป่ชวี่ตง ทั้งคู่หวาดกลัวไม่แม่แต่จะขยับ

ไป่ชวี่ตงคิดถึงสิ่งที่เขาพูดกับไป่ชวี่ฉือ และรู้สึกว่าขาของเขาเปียกแฉะ ดูเหมือนเขาจะไม่สามารถควบคุมกระเพาะปัสสาวะได้

เมื่อถึงจุดนี้ ไป่ชวี่ฉือใช้พลังทั้งหมดของเขาในการต่อสู้ แต่ก็ทำให้บาดแผลภายในของเขายิ่งแย่ลงเท่านั้น เขารู้สึกว่าวิสัยทัศน์ของเขาเริ่มพร่ามัวและรังสีความร้อนของดวงอาทิตย์ราวกับเจาะทะลุดวงตาของเขา ทันใดนั้นเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้น ไป่ชวี่ฉือค่อยๆค้นพบว่าเป็นหลงเฉิน

ทันใดนั้นลำคอก็ถูกบีบด้วยมือข้างหนึ่งและรู้สึกถึงได้ถึงความแข็งแกร่งของนิ้วมือที่เย็นเยียบของเขา ไป่ชวี่ฉือคิดอย่างโกรธแค้น "ข้าเป็นคนที่จะตาย ...... เขากำลังจะสังหารข้าหรือ? ทำไม......มันไม่ควรจะจบเช่นนี้ ทำไม? "

แต่มือนี้ทันใดนั้นก็ปล่อยลำคอของเขา

หลงเฉินถ่มน้ำลายใส่ใบหน้าของเขาและกล่าวอย่างเย็นชาว่า "เจ้าลูกสุนัขตัวเมีย รอข้าช่วยหยางหลิงฉิงก่อน แล้วข้าจะกลับมาเรียกร้องชีวิตสุนัขบัดซบของเจ้า!"

เขายังคงมองไปที่ไป่ชวี่ฉือแต่ร่างของเขาเคลื่อนไหวไปอย่างกระทันหัน ไป่จื้อซิงและไป่ชวี่ตงผู้คอยคุมหยางอู่ก็ร้องออกมา

ไป่จื้อซิงเป็นคนแรกที่ถูกทำให้ล้มลงโดยหลงเฉิน สำหรับไป่ชวี่ตงหมัดจากหลงเฉินก็ลอยมาที่เขาและเขาก็ล้มลงไปที่พื้นอีกครั้ง ใบหน้าของเขาซีดลง กลิ่นเหม็นของปัสสาวะก็แทรกซึมเข้าไปในอากาศ......

หลงเฉินเหยียบเขาและเขาก็สลบไป

"มารดามันเถอะ! เจ้าฉี่ต่อหน้าข้าอีกครั้ง ในแต่ละครั้งที่ข้าเห็นเจ้าในอนาคตข้าจะเหยียบย่ำเจ้า ให้ข้าดูว่าเจ้าสามารถฉี่ต่อหน้าข้าได้กี่ครั้งในหนึ่งวัน! "

กล่าวเช่นนั้นแล้ว เขาก็ไม่ได้มองหยางอู่ผู้ซึ่งจ้องมองเขาด้วยความตกใจและความกลัว เขาหันกลับไปมองดูที่หยางหลิงเยว่ซึ่งกำลังจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า เขายิ้มและกล่าวว่า: "หยางหลิงเยว่แสดงเรือนร่างที่ดูผอมและสง่างามของเจ้ากับลูกพี่ลูกน้องของเจ้า เจ้าไม่คิดว่ามันดูไม่สุภาพสักหน่อยหรือ?"

หยางหลิงเยว่ก็ตระหนักว่านางไม่ได้ใส่เสื้อผ้ามากนักและส่งเสียงกรีดร้องออกมา นางปกปิดเรือนร่างแล้วหยิบเศษเสื้อผ้าขึ้นมาจากพื้นและจ้องมองหลงเฉินด้วยความขุ่นเคือง

หลงเฉินไม่ได้สนใจนางและเขาก็ไม่ต้องการเสียเวลา เขาถามทันทีว่า "ข้าจะช่วยหยางหลิงฉิงให้ได้ ข้าจะมอบที่นี้ให้กับพวกเข้า ควบคุมสามคนนี้ บอกข้ามาว่าหยางหลิงฉิงอยู่ที่ใด?"

ใบหน้าของหยางหลิงเยว่ซีดขาวและเมื่อถึงจุดนี้หยางอู่ชี้ไปที่ทิศทางหนึ่งและกล่าวว่า "หยางหลิงฉิงมุ่งหน้าไปทางนั้น ไป่ชวี่ฉือกำลังไล่ตามนาง! "

หลงเฉินไม่เสียเวลาใดๆ และมุ่งหน้าไปทางทิศทางที่หยางอู่ชี้

หยางอู่จ้องมองแผ่นหลังที่หายไปและมองไปที่ไป่ชวี่ฉือ ไป่จื้อซิงและไป่ชวี่ตงอีกครั้ง ไป่ชวี่ฉือยังคงกระอักเลือดและดิ้นรนอยู่บนพื้นขณะที่ไป่จื้อซิงและไป่ชวี่ตงสลบไป

"เสี่ยวเยว่ เจ้าคิดอย่างไร? เขาจะจัดการกับไป่ชวี่เฉินได้หรือไม่? "

"หือ?"

เมื่อถึงจุดนี้หยางหลิงเยว่ได้ใส่เสื้อผ้าของนางแล้ว อย่างไรก็ตามยังคงมีเสื้อผ้าไม่มากนักและเสื้อคลุ่มยาวของไป่ชวี่ตงนั้นสกปรกแล้ว ตอนนี้นางกำลังช่วยตัวเองโดยหยิบชุดคลุมยาวของไป่จื้อซิง

ตระกูลไป่ทันทีที่เริ่มกระทำเช่นนี้ หยางหลิงเยว่ก็เริ่มเกลียดพวกเขาลึกลงไปถึงแก่น

"เจ้าคิดอย่างไร; เขาจะสามารถจัดการกับไป่ชวี่เฉินได้หรือไม่? "

หยางหลิงเยว่ตอบสนองและสังเกตสภาพโดยรอบแล้วกล่าวว่า "หลิงฉิงไม่ควรตกอยู่ในอันตรายใดๆ "

เมื่อได้ยินคำตอบของนาง หยางอู่ก็ค่อยๆหลับตาลง เขารู้ดีว่านับแต่นี้เป็นต้นไปการจัดอันดับรุ่นเยาว์อันดับที่หนึ่งของตระกูลหยางจะไม่เป็นของเขาอีกต่อไป แต่สำหรับชายหนุ่มคนนั้นที่มีปราณฉีสีแดงโลหิต จากช่วงเวลาที่หลงเฉินใช้ตราประทับมังกรไร้สี และชนะไป่ชวี่ฉือ เขาทันใดนั้นได้เกิดจินตนาการเช่น 'ถ้าหลงเฉินไม่ได้เป็นมนุษย์อีกต่อไป แต่เป็นมังกรแดงโลหิต' และมังกรเป็นสิ่งที่ดำรงอยู่เช่นราชาเสมอ

สีแดงโลหิตนี้เป็นตัวแทนของการสังหาร

"ราชันย์แห่งการสังหาร" นี่คือสิ่งที่หยางอู่คิดเมื่อนึกถึงหลงเฉิน

หลงเฉินทุบตีไป่ชวี่ฉือโดยใช้หมัดดาวตกและตราประทับมังกรไร้สีไม่ถึงครึ่งนาที อย่างไรก็ตามหลงเฉินกังวลเรื่องหยางหลิงฉิงเป็นอย่างมาก

ความแข็งแกร่งของไป่ชวี่เฉินมากกว่าหยางหลิงฉิงมาก ถ้าเขามีความคิดเหล่านั้นกับนาง หยางหลิงฉิงอาจตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!

เมื่อเขาคิดถึงความเป็นไปได้ที่หยางหลิงฉิงอาจถูกข่มขืนดวงตาของหลงเฉินก็ลุกโชน ปราณฉีทั้งร่างของเขาแทนที่จะลดลงหลังจากเอาชนะไป่ชวี่ฉือ แต่มันกับเพิ่มขึ้นด้วยการระเบิดพลัง!

"หลงเฉิน ข้าสามารถสัมผัสกลิ่นอายของพวกเขาได้ ทางนั้น!"

หลิงซีชี้ทิศทางจากภายในดาบหลิงซี โดยมีหลิงซีอยู่ข้างๆ หลงเฉินพบว่ามันสะดวกมากในการเดินทางไปทั่วทั้งขุนเขาแห้งแล้ง เขาใช้ความเร็วที่มากที่สุดของเขาและมุ่งไปทางทิศทางที่หลิงซีชี้!

เมื่อคิดว่ากำลังจะได้เจอพวกเขา หลงเฉินรู้สึกกังวลมากในใจเพราะกลัวว่าจะได้เห็นฉากที่เขากลัวมากที่สุด!

อย่างไรก็ตามก่อนที่จะมาถึง หลิงซีกล่าวว่า "ไม่ต้องกังวล น้องสาวของเจ้ายังคงปกติดี พวกเขาสนทนากันอยู่ในยามนี้! "

ประโยคนี้ทำให้หลงเฉินสามารถคลายความกังวลของเขาได้อย่างสบายใจ อย่างไรก็ตามจิตสังหารที่มีต่อไป่ชวี่เฉินไม่ได้ลดลงเลย

ตอนนี้เกิดความขัดแย้งกันอย่างมากระหว่างทั้งสองตระกูล หลงเฉินและไป่ชวี่เฉินเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มคนรุ่นเยาว์จากทั้งสองฝ่าย หลงเฉินได้ทำร้ายไป่ชวี่ฉือและหยางอู่ยังได้รับบาดเจ็บสาหัส ถ้าพวกเขาไม่ได้คิดที่จะต่อสู้ตั้งแต่แรก มันคงเป็นเรื่องแปลกอย่างแน่นอน

ได้ยินว่าพวกเขายังคงสนทนากันอยู่ หลงเฉินลดฝีเท้าลงและปกปิดการเคลื่อนไหวของเขาขณะเดินไปข้างหน้า ในไม่ช้าเขาเห็นหยางหลิงฉิงถูกต้อนจนมุมโดยไป่ชวี่เฉิน

ตอนนี้ดวงตาของหยางหลิงฉิงเปลี่ยนเป็นแดงก่ำและใบหน้าของนางก็มีคราบน้ำตามากมาย สายตาของนางราวกับน้ำแข็งและจ้องมองไป่ชวี่เฉิน นางขบฟันแน่นและร่างกายของนางสั่นสะท้านเล็กน้อย!

สำหรับไป่ชวี่เฉินเขากล่าวอย่างอ่อนโยนว่า "หลิงฉิง เจ้าต้องเชื่อความกังวลของข้าที่มีต่อเจ้า ที่จริงข้าได้เห็นเจ้าหลายครั้งก่อนหน้านี้ มันเป็นเพียงเพราะข้าไม่เคยมีโอกาสที่จะทำความรู้จักกับเจ้า ถ้าเจ้ายินดีที่จะติดตามข้า คเจ้าก็จะมีความสุขมาก"

หยางหลิงฉิงใช้ท่าทางดูถูกเหยียดหยามมองเขาโดยไม่กล่วสิ่งใด

เห็นว่าหยางหลิงฉิงยังคงดื้อรั้น เสียงของไป่ชวี่เฉินเริ่มเย็นชา

"หยางอู่และหยางหลิงเยว่ติดกับดักของพวกเราแล้ว เมื่อการแต่งงานเริ่มต้น ตระกูลของเจ้าทั้งหมดจะได้รับพิษจากไวน์ เมื่อมาถึงจุดนี้สมาชิกทั้งตระกูลจะตกตายโดยไม่มีใครรอด หยางอู่จะตายด้วย สำหรับหยางหลิงเยว่ ข้าคิดว่านางจะตัดสินใจอย่างชาญฉลาดและเลือกชวี่ฉือ!"

"แม้กระทั่งหยางหสวี่ยฉิงยังเลือกท่านพ่อของข้าและได้ทอดทิ้งตระกูลหยาง ข้าชอบพอเจ้า ดังนั้นถ้าเจ้าติดตามข้า แม้จะไม่มีตระกูลหยาง สตรีทั้งสามจากตระกูลหยางยังสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข! เจ้าต้องรู้คำสั่งที่ท่านปู่ของข้าให้กับเรา นั่นคือการสังหารทุกคนในตระกูลหยางภายในขุนเขาแห้งแล้ง"

การกล่าวสุนทรพจน์ของไป่ชวี่เฉินทำให้การแสดงออกของหลงเฉินได้เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

"ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมพวกเขาโจมตีกลุ่มคนรุ่นเยาว์ของตระกูลหยางในขุนเขาแห้งแล้ง ดังนั้นแผนของตระกูลไป่จึงเป็นการกวาดล้างตระกูลของเรา! "

ด้วยข้อมูลที่หลากหลายมากมายทำให้อารมณ์ของหลงเฉินขุ่นเคือง

ผู้นำตระกูลไป่ดูเหมือนจะเป็นคนที่ดีและมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้ก่อตั้งตระกูลหยาง แต่หลงเฉินไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมาพร้อมกับการกระทำอย่างกะทันหันเช่นนี้ หัวใจของคนผู้นั้นน่ากลัวจริงๆ

"จุดประสงค์ของผู้นำตระกูลไป่คืออะไรสำหรับการกระทำทั้งหมดนี้? จะทำเพียงเพื่อตำแหน่งเจ้าเมือ 20 ปี? ตามความแข็งแกร่งของคนรุ่นเยาว์ของตระกูลไป่ก็อาจประสบความสำเร็จได้ง่ายๆ ยังไม่จำเป็นต้องสร้างแผนการณ์ใหญ่เช่นนี้! "

การอนุญาตให้ตระกูลหยางดื่มไวน์ที่เป็นพิษระหว่างงานแต่งงาน ความคิดนี้เป็นสิ่งที่แยบยลจริงๆ ผู้ก่อตั้งตระกูลหยางขณะที่มีความสุขกับการแต่งงานของบุตรสาวของเขา แม้ว่าจะเป็นถ้วยน้ำปัสสาวะหนึ่งก็ไม่สามารถพูดได้อย่างชัดเจนว่าเขาจะไม่ดื่มมันเฉกเช่นไวน์

ด้วยพวกผู้อาวุโสของตระกูลหยางที่ตกตายและตระกูลไป่ที่ทำการสังหารหมู่คนรุ่นเยาว์ที่นี่ การเคลื่อนไหวนี้ของตระกูลไป่เป็นสิ่งที่อำมหิตและโหดเหี้ยม กวาล้างตระกูลหยางทุกคนในหนึ่งวัน

จากการจัดเลี้ยงงานแต่งงาน พวกเขาได้เริ่มวางแผนตั้งนานแล้ว การแต่งงานระหว่างหยางเสวี่ยฉิงกับไป่จ้านซ่งถือเป็นปัจจัยสำคัญในแผนการณ์นี้!

คิดถึงหยางเสวี่ยฉิง ดวงตาของหลงเฉินแดงก่ำ!

"แม้ว่าเจ้าจะเย็นชาและเหินห่างกับข้า ข้าคิดว่าเจ้ายังคงมีเศษเสี้ยวของความเป็นมนุษย์อยู่ในตัวเจ้า: รู้จักกตัญญูต่อบิดา การเป็นมิตรกับพี่ชายทั้งสอง และดูแลลูกหลานรุ่นเยาว์ แต่ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าจะเป็นคนเลว แท้จริงแล้วเจ้าช่วยคนนอกเพื่อสังหารหมู่ตระกูลของเจ้าทั้งหมด หยางเสวี่ยฉิง! สมองบัดซบของเจ้าถูกทำลายหรืออย่างไร? เจ้าป่วยหรือไม่? "

ไม่ว่าเขาจะคิดเรื่องนี้เท่าไหร่ หลงเฉินก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าทำไมหยางเสวี่ยฉิงถึงทำเช่นนี้ได้และนี่ก็ไกลเกินกว่าความสามารถที่จะคาดคิดของเขา!

อย่างไรก็ตามแม้หยางเสวี่ยฉิงได้ตัดขาดตระกูลหยาง หลงเฉินก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น เขารีบตัดสินใจ มันจำเป็นที่จะต้องกำจัดไป่ชวี่เฉินทันที ช่วยหยางหลิงฉิงแล้วตอบโต้ตระกูลไป่!

และเมื่อมาถึงจุดนี้ หยางหลิงฉิงไม่ได้ถูกชักจูงตามคำกล่าวของไป่ชวี่เฉิน เขากล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า "หยางหลิงฉิง เนื่องจากเจ้าไม่ต้องการวิธีง่ายๆแล้วอย่าได้โทษที่ข้าจะไม่สุภาพต่อเจ้า เรามาดูกันในยามนี้เป็นเวลาที่เหมาะสม ให้ข้าเห็นว่าเจ้ายังสามารถทำอะไรได้บ้าง?"