DBWG บทที่ 20 : ตลาดของผู้ฝึกตน

DBWG บทที่ 20 : ตลาดของผู้ฝึกตน

หลังจากพบหยางหลิงฉิงแล้ว หลงเฉินก็หยุดพูดคุยกับหลิงซีในที่สุด

หยางหลิงฉิงพ่ายแพ้หยางหลิงเยว่ในการแข่งขันภายในตระกูล แต่นางก็ไม่ได้กลัวและทำงานหนักขึ้นแทน ขณะที่มองเห็นหลงเฉิน หัวใจของนางก็ตกอยู่ในความยุ่งเหยิง นางมองหลงเฉินด้วยสายตาเหินห่าง

"เจ้าต้องการอะไรจากข้า?"

ความบาดหมางของหลงเฉินกับพี่ชายของนาง นางรู้ดีว่าเป็นแค่การต่อสู้เพียงเล็กน้อยและแม้ว่าหลงเฉินจะเปลื้องเสื้อผ้าของหยางจ้าน ออกไปต่อหน้าทุกคน แต่นางรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่เพราะ หยางจ้านหาใช่สตรีไม่ แต่หยางจ้านไม่สามารถอดทนต่อความอัปยศอดสู่ได้และฆ่าตัวตาย

หยางหลิงฉิงคิด แม้ว่าหลงเฉินไม่ผิดแต่ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่โกรธ พี่ชายของนางตกตายเพราะหลงเฉิน ดังนั้นแม้ว่านางจะไม่ได้สนิทกับพี่ชายเท่าใดนัก แต่เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ

เมื่อมองไปที่ความโกรธในสายตาของหยางหลิงฉิง หลงเฉินก็ได้ตระหนักว่าเขาได้มอบความทุกข์ใจแก่หญิงสาวคนนี้ เขารู้สึกไม่ค่อยดีนักในเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า "เหตุการณ์ของพี่ชายของเจ้า ข้าไม่ได้คาดคิดว่าเรื่องจะจบเช่นนี้ ข้าจึงสามารถกล่าวได้เพียงว่าข้าขอโทษ วันนี้ข้าอยู่ที่นี่เพียงเพื่อถามเจ้าเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง "

หยางหลิงฉิงกล่าวอย่างไร้เยื้อใย "ถามสิ่งที่เจ้าต้องการมา ข้ายังคงต้องรีบและฝึกฝนการบ่มเพาะของข้า การแข่งขันล่าสัตว์ปีศาจใกล้เข้ามาแล้ว และข้าไม่ต้องการพ่ายแพ้รุ่นเยาว์ของตระกูลไป่"

"ข้าต้องการยาที่มีคุณสมบัติในการฟื้นฟูจิตวิญญาณ เจ้ารู้ไหมว่าข้าสามารถหาจากที่ใดได้บ้าง? ตระกูลของเรามีบ้างหรือไม่?

หลงเฉินถามด้วยท่าทางที่คาดหวัง แต่หยางหลิงฉิงเย็นชาต่อเขาเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงกังวลว่าหญิงสาวคนนี้จะไม่ช่วยเขา

อย่างไรก็ตามเขายังคงลดความภาคภูมิใจของเขาและถามนาง

"ในตระกูลไม่ควรมียาเหล่านี้ แต่เจ้าสามารถไปที่ร้านขายยาในตลาดของผู้ฝึกตนเพื่อดูได้ ยาสมุนไพรทั้งหมดมาจากผู้ฝึกตนแต่ละที่หรือร้านค้าได้สั่งซื้อโดยตรงจากเมืองใหญ่ ดังนั้นจึงเป็นไปได้ที่จะมียาที่เจ้าถามถึง "

หลงเฉินเคยมั่วสุมอยู่กับโรงเตี๊ยมและหอนางโลมอยู่เสมอ ดังนั้นเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าตลาดอยู่ที่ใด เขาจึงถามว่า "สถานที่แห่งนี้อยู่ที่ใด?"

หยางหลิงฉิงตอบเขาอย่างสุภาพว่า "ตลาดของผู้ฝึกตนนั้นลึกลับซับซ้อนอยู่เล็กน้อย เอาล่ะ ข้าจะแสดงเส้นทางให้เจ้าดู"

หลงเฉินมองไปที่นางด้วยความซึ้งใจ ถึงแม้หญิงสาวคนนี้จะเกลียดชังเขา แต่ในช่วงเวลาที่หลงเฉิน ต้องการนางมากที่สุด นางก็พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อช่วยเขา บุคคลิกของนางดีกว่าหยางหลิงเยว่และ หยางอู่

ฉากนี้เป็นฉากที่สะดุดตา สำหรับหลงเฉินและหยางหลิงฉิงที่จะเดินไปด้วยกัน แต่คนที่คอยเฝ้าดูก็ไม่ค่อยกล้าพูดอะไรมากนักเพราะทั้งคู่เป็นนายน้อยและคุณหนูคนเล็กของตระกูลหยาง

ชื่อเสียงของหลงเฉินแพร่กระจายไปในเมืองไป่เห๋อหยางในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาทำให้เขากลายเป็นตัวตนที่ทุกตระกูลรู้จัก ก่อนหน้านั้นหลายคนรู้จักเขา แต่ความรู้สึกเดียวที่พวกเขามีต่อหลงเฉินคือเหยียดหยาม แต่การที่คิดว่าในระยะเวลาสั้นๆไม่ถึงเดือน ปลาเค็มก็ได้พลิกตัวของมัน และเขาก็กลายเป็นคนที่มีชื่อเสียงในหมู่คนรุ่นเยาว์ในเมืองไป่เห๋อหยาง

[ TL : "ปลาเค็มก็ได้พลิกตัวของมัน" หมายถึง การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ]

"โอ้ ใช่ แล้วตั้งแต่ที่เจ้าฝึกฝนหมัดดาวตกได้อย่างรวดเร็ว แล้วเกี่ยวกับตราประทับมังกรเล่า เป็นอย่างไร?"

หยางหลิงฉิงถามคำถามนี้อย่างฉับพลัน

หลงเฉิน ยิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าว "ตอนนี้เจ้าอิจฉาข้าหรือ? ข้าจะสอนเจ้าอีกครั้ง แต่เจ้าต้องเรียกข้าว่าพี่ใหญ่หลงเฉินก่อน "

ตอนนี้หยางหลิงฉิงแสดงความโกรธและกล่าว "ตอนนี้ข้าอยู่ในขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 5 ข้าไม่มีปราณฉีมากพอที่จะฝึกฝนตราประทับมังกร และข้าต้องการที่จะได้รับตราประทับมังกรด้วยพลังของตัวเอง! "

เมื่อมองไปที่ความมุ่งมั่นของหญิงสาวคนนี้ หลงเฉินเริ่มนับถือนางอย่างลับๆ

หลังจากเดินมานาน หยางหลิงฉิงก็ขมวดคิ้วและกล่าว "เจ้าอยู่ในขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 5 ตราประทับมังกรเป็นทักษะการต่อสู้ระดับสูง เช่นนั้นจึงไม่มีประโยชน์อะไรมากสำหรับเจ้า ดังนั้นเจ้าอาจจะดีกว่าถ้ามอบให้พี่สาวหลิงเยว่ ด้วยความแข็งแกร่งของนาง อาจมีความหวังเล็กน้อยที่นางจะเข้าใกล้ขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 7...... "

หลังจากทั้งหมดมันเป็นทักษะการต่อสู้ระดับสูงและความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาอยู่ขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 5 เท่านั้น หลงเฉินไม่รู้สึกแปลกใจเลยที่หยางหลิงฉิงไม่ได้ประเมิณเขาสูง เขาเพียงยิ้มปกติและหยุดกล่าวอันใด

"หลงเฉิน เจ้ารู้เกี่ยวกับการแข่งขันล่าสัตว์ปีศาจหรือไม่? ตระกูลไป่มักแข็งแกร่งกว่าตระกูลของเรา ดังนั้นถ้าพวกเขาได้รับชื่อเป็นเจ้าเมืองของเมืองไป่เห๋อหยาง ตระกูลหยางของเราข้าเกรงว่าจะอาศัยอยู่ได้อย่างยากลำบาก ตอนนี้ประชาชนในเมืองไป่เห๋อหยางต่างเห็นพ้องกันไปทั่วว่าตระกูลไป่จะกลายเป็นเจ้าเมืองของเมืองไป่เห๋อหยาง หลังจากนั้นพวกเขาจะกลายเป็นกลุ่มของตระกูลหลิงหวู่ในเมืองหยวนหลิง และใช้อำนาจของตระกูลหลิงหวู่! "

ตระกูลหลิงหวู่ตั้งอยู่ในเมืองหยวนหลิง หลงเฉินเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน นี่เป็นตระกูลแรกแรกของเมืองหยวนหลิง พวกเขาได้รับการยกย่องจากตระกูลจักรพรรดิแห่งแคว้นฉางตอนกลางและพวกเขามีอำนาจที่จะควบคุมเมืองหยวนหลิงทั้งหมด อาจถือได้ว่าเป็นมหาอำนาจที่ปกครองเมืองหยวนหลิง ดังนั้นเจ้าเมืองของเมืองไป่เห๋อหยางจึงจะได้รับการคุ้มครองจากเมืองหยวนหลิงอย่างแน่นอนและนอกจากนี้ยังได้รับผลประโยชน์อันมหาศาล

ดังนั้นแม้ว่าผู้นำตระกูลหยางและตระกูลไป่จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่คราวนี้พวกเขาต้องการที่จะแข่งขันกัน

หลงเฉินหัวเราะและกล่าว "นั่นเป็นเพราะว่ารุ่นเยาว์ในปัจจุบันของตระกูลหยาง ไม่ได้มีประสบการณ์จริงใดๆเลย!"

หูของหยางหลิงฉิงเปลี่ยนเป็นสีแดงจากความละอายใจ ดวงตาของนางแสดงถึงการหมดหนทางในขณะที่นางกล่าว "ในตระกูลหยางของเรา เรามีพี่ใหญ่หยางอู่ พี่สาวหลิงเยว่  รวมทั้งเจ้าด้วย เท่ากับว่ามีผู้ฝึกตนขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 7 หนึ่งคน และขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 6 สองคน"

"ตระกูลไป่มีผู้ฝึกตน 4 คนอยู่ 2 คนอยู่ขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 6 และอีกสองคนอยู่ในขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 7 ในบรรดาพวกเขา มีไป่ชวี่ฉือการบ่มเพาะของเขาสามารถจับคู่พี่ใหญ่หยางอู่ได้ แต่ที่ไป่ชวี่เฉิน เมื่ออายุ 17 ปี ก็ไปถึงขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 7 แล้ว ในบรรดารุ่นเยาว์ของเมืองไป่เห๋อหยาง เขาเป็นคนแรกที่ไปถึงขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 7 และเขามีการบ่มเพาะที่ยากที่จะจินตนาการได้ เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดารุ่นเยาว์ของเมืองไป่เห๋อหยาง"

หลงเฉินถามอย่างสงสัยว่า "เขาอยู่ในขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 7 สิ่งที่ทำให้ไป่ชวี่เฉินพิเศษคือสิ่งใด?"

หยางหลิงฉิงส่ายหัวและกล่าวว่า "เจ้าไม่รู้หรือ แต่มีข่าวลือว่าเขากำลังจะตัดผ่านเข้าสู่ขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 8 อยู่แล้ว นอกจากนี้จากทักษะการต่อสู่ระดับปฐพีขั้นสูงที่ได้รับการยกย่องจากตระกูลไป่ [ดัชนีกาฬสวรรค์] มีคำกล่าวว่าเขาสามารถควบคุมนิ้วที่สองได้! ทักษะการต่อสู้ดัชนีกาฬสวรรค์เป็นทักษะที่แข็งแกร่งกว่าตราประทับมังกรของตระกูลหยางถึง 30 เปอร์เซ็นต์ ตราประทับมังกรมีสองระดับแต่ดัชนีกาฬสวรรค์มีสาม และดัชนีที่สองมีพลังโจมตีเหนือกว่าตราประทับมังกรไร้สี นอกจากนี้พี่ใหญ่หยางอู่ก็ได้เรียนรู้ขั้นตราประทับมังกรไร้สีแล้ว"

เมื่อหยางหลิงฉิงกำลังอธิบายเรื่องไป่ชวี่เฉิน น้ำเสียงของนางก็แสดงถึงความไร้พลัง

"ขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 7 และ ดัชนีกาฬสวรรค์หรือ? อันที่จริงมันน่ากลัว แต่ข้า หลงเฉิน ได้พ่ายแพ้ในเรื่องของปริมาณปราณฉีเท่านั้น"

ขณะนี้หยางหลิงฉิงได้มองขึ้นไปและกล่าวว่า "ด้วยความช่วยเหลือของไป่ชวี่เฉิน ตระกูลไป่ของพวกเขาอาจสังหารสัตว์ปีศาจระดับปฐพีขั้นที่ 8 ได้ ตอนนี้เจ้าบอกข้ามา ตระกูลหยางของเราจะต่อสู้กับพวกเขาได้อย่างไร?

หลงเฉินไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เขาจึงกล่าวว่า "ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ต้องกลัว ถ้าใครยอมรับความพ่ายแพ้ก่อนที่จะเริ่ม คนผู้นั้นก็ไม่ได้ดีไปกว่าขยะไร้ประโยชน์ อย่างไรก็ตามข้า หลงเฉิน ไม่ใช่ขยะไร้ประโยชน์ดังนั้นไม่ว่าตระกูลไป่จะทำสิ่งใด แม้ว่าพวกเขาจะเป็นบุปผาสีขาว ข้าจะสยบพวกเขาให้กลายเป็นสีดำ! "

หยางหลิงฉิงไม่สามารถยืนได้เมื่อหลงเฉินไม่ได้เอาจริงเอาจัง นางเลื่อนสายตาไปที่หลงเฉิน และกล่าวว่า "ความสามารถในการเป่าแตรของเจ้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลย แต่เจ้าและตระกูลไป่มีเรื่องขัดแย้งกัน เมื่อกล่าวถึงการแข่งขันล่าสัตว์ปีศาจคนที่มีอันตรายที่สุดก็คือเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าควรบ่มเพาะด้วยความขยันหมั่นเพียรมากขึ้น และในเวลานั้นเจ้าต้องหลบซ่อนตัวอยู่ไกลๆ เพื่อจะได้ไม่สร้างความอัปยศให้กับตนเอง... "

[TL : "เป่าแตร" หมายถึง การสรรเสริญตนเอง]

หลงเฉินรีบกล่าวว่า "เอาล่ะ ท่านน้าผู้ยิ่งใหญ่ ข้ารับใช้ของท่านรู้ดีว่าควรจะอย่างไรอยู่แล้ว"

อย่างไรก็ตามในใจของเขาแสยะยิ้ม เขาคิดว่า: "หลบซ่อนตัวอยู่ไกลๆ? นี่ไม่ใช่ลักษณะของข้า"

เมื่อมองไปที่หลงเฉินผู้ซึ่งยังคงเมินเฉย หยางหลิงฉิงไม่มีอะไรจะกล่าวกับเขาอีกต่อไป

ทันใดนั้น หลงเฉินตามหยางหลิงฉิงและเดินเข้าไปในศาลาขนาดใหญ่ หลังจากผ่านระเบียงคดเคี้ยวไม่กี่ทางและเดินเข้าไปในประตูหนึ่ง เขาไม่คาดหวังว่าจะได้เห็นพื้นที่เปิดโล่งเช่นนี้

ลองมองดูทุกๆเส้นทางและที่ร้านค้าจำนวนมาก  หลงเฉินก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ

"นี่คือตลาดของผู้ฝึกตน อย่างไรก็ตามยาฟื้นฟูจิตวิญญาณนี้ ข้าไม่ค่อยแน่ใจว่ามันคืออะไร เช่นนั้นเจ้าต้องถามด้วยตัวเอง เจ้าฉลาดตั้งแต่อายุยังน้อย ดังนั้นข้าไม่คิดว่าใครบางคนสามารถหลอกลวงเจ้าได้ ตอนนี้ข้าเกือบจะตัดผ่านเข้าสู่ขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 6 แล้ว ซึ่งข้าขาดความเข้าใจอย่างถ่องแท้ และคราวนี้ก็มาถึงในที่สุด ข้าจะไปหาสถานที่ของตัวเองและช่วยตัวเองให้พ้นจากความโกรธเจ้าจนตาย"

หลังจากกล่าวเช่นนี้แล้ว นางไม่ได้รอความเห็นของหลงเฉิน และกลับเข้าไปในซอยคดเคี้ยว

จำนวนผู้ฝึกตนในเมืองไป่เห๋อหยางไม่น้อยเลย ดวงตาของหลงเฉินกวาดผ่านและได้เห็นผู้คนหลายร้อยคนเดินไปมา ในหมู่พวกเขามีบางคนเป็นกระทั่งผู้เชี่ยวชาญ

ตลาดผู้ฝึกตนนี้เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยเสือมอบ มังกรซ่อน

[TL :  "เสือมอบ มังกรซ่อน" หมายถึง สถานที่ที่มีผู้มากพรสวรรค์ซ่อนตัวอยู่]

"ซีน้อย เจ้าสามารถรู้สึกถึงการมีอยู่ของยาใด ๆ ที่มีคุณสมบัติในการฟื้นฟูจิตวิญญาณได้หรือไม่"

เสียงที่อ่อนหวานของหลิงซีดังขึ้นมาข้างหู: "เจ้าต้องไปไกลกว่านี้ ตรงนี้ไกลเกินไป ตอนนี้ข้าไม่สามารถรู้สึกได้ ในเมืองเล็ก ๆ นี้สมุนไพรชนิดนี้น่าจะหายากมาก ข้าต้องดูอย่างรอบคอบ..... "

เสียงของหลิงซีอ่อนแอลงอีกครั้งและหลงเฉินรู้สึกกระวนกระวายอยู่ในใจของเขา ดังนั้นเขาจึงยังคงสวดอ้อนวอนว่าเขาต้องหายาชนิดนี้พบอย่างแน่นอน

หลังจากที่ตัดสินใจ หลงเฉินได้เข้าร้านยาแห่งแรก ตลาดของผู้ฝึกตนมีร้านค้ามากมายมีร้านช่างตีเหล็กร้านขายยาและร้านรับจำนำ

ร้านรับจำนำเหล่านี้ ส่วนใหญ่เก็บวัสดุที่ได้รับจากสัตว์ร้าย เช่นเดียวกับสมบัติอื่น ๆ อีกไม่กี่ชิ้น แน่นอน ถ้ามันถูกจำนำ ก็จะซื้อมันได้ หลังจากร้านค้าเหล่านี้มีรายการที่ผู้ฝึกตนต้องการ

เมื่อเข้าไปในร้านขายยาแห่งแรก หลงเฉินรู้สึกได้ว่ามีกลิ่นสมุนไพรที่รุนแรงลอยมาแตะจมูกของเขา ควรมียาจิตวิญญาณที่มีระดับเดียวกับโสมเนินเขาเสน่ห์ และที่แห่งนี้ควรจะมีค่อนข้างน้อย หลงเฉินได้สังเกตเห็นแล้วว่าการซื้อขายที่นี่ใช้ชิ้นส่วนของหยกจิตวิญญาณ

ไม่ได้ใช้ทองคำและเงิน เขามีหยกจิตวิญญาณเพียง 500 ชิ้น ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าเขาต้องใช้มันเท่าที่จำเป็น

หยกจิตวิญญาณ 500 ชิ้นเหล่านี้ ผู้ก่อตั้งตระกูลหยางได้มอบมันแก่เขาเพื่อการบ่มเพาะ อย่างไรก็ตามเพื่อประโยชน์ของชีวิตของหลิงซี หลงเฉินจะไม่สนใจเกี่ยวกับการใช้ชิ้นส่วนหยกจิตวิญญาณเหล่านี้

หลงเฉินแกล้งทำเป็นมองไปรอบ ๆ และเดินไปรอบ ๆ แต่คนที่กำลังมองหาจริงๆคือหลิงซี แต่น่าเสียดายที่หลังจากไปดูรอบๆแล้วนางก็ไม่ค้นพบยาที่ต้องการ

หลงเฉินเริ่มตื่นตระหนกและเริ่มมองหาเจ้าของร้าน เห็นบุรุษวัยกลางคนที่เคร่งขรึมและดุดัน เขาก็ถามว่า "ขอโทษด้วย ร้านนี้มียาอะไรที่มีคุณสมบัติในการฟื้นฟูจิตวิญญาณหรือไม่?"

เจ้าของร้านนั้นตกใจ แต่แล้วเขาก็กล่าวว่า "ข้าเสียใจ เราไม่มีเลย"

หลงเฉินรู้สึกผิดหวัง

"หนุ่มน้อย ในเมืองไป่เห๋อหยางเล็กๆ นี้ ยาฟื้นฟูจิตวิญญาณโดยทั่วไปแล้วไม่เป็นที่ต้องการ ดังนั้นร้านค้าเช่นพวกเรา ปกติไม่ได้ขายยาเช่นนี้ แต่ถ้าเจ้าต้องการมันอย่างเร่งด่วนแล้ว เจ้าสามารถดูที่ร้านค้าอื่นๆ และเสี่ยงโชคของเจ้า "

หลงเฉินพยักหน้า และขอบคุณเจ้าของร้าน หลังจากนั้นเขาก็เดินออกจากร้านและรู้สึกสับสน เขาถามหลิงซี "ตามที่เขากล่าว ทั้งเมืองไป่เห๋อหยางไม่มียาเช่นนี้ ซีน้อย...... "

"แล้วเราจะทำสิ่งใดได้...... "

ซีน้อยส่งเสียงกระวนกระวายเช่นกัน ขอบเขตของเมืองไป่เห๋อหยางห่างไกลเกินความคาดหมายของนาง

หลงเฉินกำหมัดของเขาและกล่าวว่า "ไม่มีทาง เรายังไม่ได้ดูที่ร้านอื่นๆ ตอนนี้เราไม่สามารถสรุปอะไรได้ แล้วข้าจะมองหาต่อไป ข้าไม่เชื่อว่าตลาดผู้ฝึกตนขนาดใหญ่ดังกล่าว ไม่มีแม้แต่ยาฟื้นฟูจิตวิญญาณ! "

หลังจากกล่าวเช่นนี้แล้ว เขาก็เดินเข้าไปในร้านทุกร้านในตลาดของผู้ฝึกตน มีร้านขายยาเล็ก ๆ น้อยกว่า 50 แห่ง หลงเฉินได้เดินเข้าไปในแต่ละร้านและถามทุกคน กินเวลาไปเป็นจำนวนมาก แต่สิ่งที่ทำให้เขากังวลมากที่สุดคือความจริงที่ว่าคำตอบเป็นด้านลบเสมอ

"ข้าขอโทษ เราไม่มียาชนิดนี้ที่นี่ "

"โดยปกติเราไม่ได้เก็บยาชนิดนี้ไว้"

"เราไม่สามารถขายออกได้เนื่องจากเราไม่มีมันอยู่ในคลังสินค้าเลย"

การแสดงออกของหลงเฉินมืดมนขึ้นเรื่อยๆ และในใจของเขาได้กลายเป็นหงุดหงิดมากขึ้นและมากขึ้น

"ถ้าเจ้าไม่สามารถหาได้แล้ว ก็ลืมเกี่ยวกับมัน. นับตั้งแต่กายหยาบของข้าได้แตกสลายเป็นชิ้นๆ ข้าได้รู้อยู่แล้วว่าเวลาของข้าเหลือไม่มาก อย่างไรก็ตามหลงเฉิน เจ้ารู้หรือไม่ เจ้าเป็นคนดี...... "

สายตาของหลงเฉินค่อยๆกลายเป็นแดงก่ำแล้วเขาก็คำรามและกล่าวว่า "อย่ากล่าวสิ่งโง่เง่าเช่นนี้ ยังมีร้านค้าที่เรายังไม่ได้ค้นหา ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะไม่ประสบความสำเร็จในงานเล็กๆเช่นนี้. ถ้าเมืองไป่เห๋อหยางไม่มีมัน ข้าจะไปยังสถานที่อื่น การแข่งขันล่าสัตว์ปีศาจโง่เง่านี่ ข้าจะไม่เข้าร่วมอีกต่อไป!

"นี่ไม่สามารถทำได้ และข้ายังคงต้องการทำลายการป้องกันเพื่อเจ้า......"

เช่นเดียวกัน ทั้งสองต่างอับจนปัญญาอย่างแท้จริง ทันใดนั้นก็มีเสียงดังเล็กน้อยเกิดขึ้น เสียงดังจากที่ไกล. ผู้คนต่างมองหาที่มาของเสียง

หลงเฉินแต่เดิมไม่ได้ใส่ใจ แต่ไม่นานก็มีคนกล่าวว่า "มันดูเหมือนว่าหญิงสาวจากตระกูลหยางและเด็กหนุ่มบางคนซึ่งมาจากตระกูลไป่ มีความขัดแย้งกัน"

"หยางหลิงฉิง?"

ก่อนหน้า







ถัดไป