DBWG บทที่ 12 : หมาป่าดารามายา

DBWG บทที่ 12 : หมาป่าดารามายา

 

หลงเฉินเข้าใจดี เช่นเดียวกับขอบเขตชีพจรมังกรมี 9 ขั้น สัตว์อสูรก็ถูกแบ่งออกเป็น 9 ขั้น และสุนัขปฐพีปีศาจทั้งห้านี้อยู่ในระดับปฐพีขั้นที่ 4 ซึ่งกล่าวได้ว่าพลังของพวกมันแต่ละตัวแข็งแกร่งมากกว่าหลงเฉิน

สำหรับสัตว์อสูรหมาป่ากลืนจันทรานั้นเป็นตัวตนดั่งผู้เชี่ยวชาญมีความแข็งแกร่งอยู่ในจุดสูงสุดของขั้นที่ 9 ในระดับปฐพี

หลงเฉินมองอย่างเย็นชาไปที่โสมเนินเขาเสน่ห์ซึ่งได้ล่วงล้ำอาณาเขตของสุนัขปฐพีปีศาจทั้งห้า

"สุนัขปฐพีปีศาจทั้งห้า การบ่มเพาะของพวกมันสูงกว่าของข้า แต่ข้ามีทักษะแก่นแท้สวรรค์ ถ้าข้าแยกมันออกจากกันและโจมตีพวกมันยังคงพอมีหวัง แต่สุนัขปฐพีปีศาจเหล่านี้จะไม่ปล่อยข้าไปและในเวลานั้นความวุ่นวายขนาดใหญ่จะถูกสร้างขึ้นและแน่นอนว่าข้าจะต้องตายในดินแดนสัตว์อสูรรกร้างนี้"

"แต่ถ้าข้าไม่ลองเสี่ยงดู ในการแข่งขันภายในตระกูล ข้าจะยืนหยัดต่อสู้กับพวกเขาได้อย่างไร?"

"โอ้ ดี ตายซะยังดีกว่าการมีชีวิตอยู่เช่นขยะ"

คิดอย่างนั้นแววตาของหลงเฉินสาดประกายและในขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้น หลิงซีหยุดเขาทันที หลิงซีบ่นและกล่าวว่า "เจ้าบ้า มันอาจเป็นไปได้ว่าเจ้าไม่ต้องการจะมีชีวิตอีกต่อไป? ยาจิตวิญญาณมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง หากเจ้าตายเช่นนี้แล้วจะมีสิ่งใดที่เจ้าจะได้รับกัน"

เมื่อเห็นหลิงซีกล่าวด้วยน้ำเสียงกดดันทำให้หลงเฉินรู้สึกถึงความเป็นห่วงลึกๆเบื้องหลังคำพูดของนาง ซึ่งทำให้เขาลังเลใจ และหลังจากที่คิดอย่างถี่ถ้วนเขาดูเหมือนจะตระหนักว่าคนที่ปฏิบัติต่อเขาอย่างดีนั้นมีไม่มาก แม้ว่าพวกเขาจะรู้จักกันเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่หลิงซีก็ควบคุมการกระทำของเขาได้

"ซีน้อย เจ้าเป็นคนดี ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ทำเรื่องวุ่นวาย ข้ายังต้องปกป้องเจ้า"

"ชิ ข้าเป็นคนดีตั้งแต่ข้าโตมา เข้าใจหรือไม่?"

อาจกล่าวได้ว่านี้เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวคนนี้ได้รับคำยกย่องจากใครบางคน ดังนั้นแม้นางจะตอบแบบไม่สุภาพนัก แต่น้ำเสียงของนางกลับเป็นเขินอาย

สุนัขปฐพีปีศาจเดินเข้ามาใกล้ หลงเฉินไม่กล้าพูดต่อ

มองไปที่สุนัขปฐพีปีศาจซึ่งกำลังจะนำโสมเนินเขาเสน่ห์กลับไปพร้อมกับพวกมัน หลิงซีก็กล่าวเบา ๆ ว่า "มีสัตว์อสูรตัวอื่นกำลังใกล้เข้ามา...... "

หลงเฉินก็ตกใจและแล้วเขาก็เห็นขนของสุนัขปฐพีปีศาจกำลังลุกชัน สายตาของพวกมันสาดประกายความโหดร้ายและส่งเสียงคำรามขณะที่มองไปยังช่องของหุบเขา เพราะในยามนี้มีร่างขนาดใหญ่กำลังก้าวออกมาจากเงามืด

ทันใดนั้นก็เกิดแสงส่องประกายออกมา หลงเฉินหรี่ตา และภายใต้แสงดาวอันมืดมิด สัตว์อสูรได้แสดงให้เห็นรูปลักษณ์ของมัน นี่เป็นสัตว์อสูรที่มีรูปร่างคล้ายหมาป่า ร่างกายของมันไม่ใหญ่เท่ากับสัตว์อสูรหมาป่ากลืนจันทรา แต่มันก็ถูกสร้างขึ้นอย่างดี ขนสีเงินปกคลุมร่างกายของมันและในยามนี้ขนของมันก็สะท้อนให้เห็นถึงแก่นแท้ของแสงดาว หลงเฉินรู้สึกได้ว่าดวงดาวจากฟากฟ้าถูกดูดซับโดยร่างกายของหมาป่าในเวลานี้

"นี่เป็นหมาป่าดารามายาระดับปฐพีขั้นที่ 5... มันมักจะดูดกลืนแสงดาวเพื่อการบ่มเพาะ เพราะฉะนั้นร่างของมันจึงได้รับการเสริมพลังหนาแน่นอย่างมาก" เสียงของหลิงซีดังอยู่ในหูของเขา

ระดับปฐพีขั้นที่ 5 เช่นนั้นจึงเป็นเรื่องยากสำหรับหลงเฉินในการจัดการมัน เมื่อมาถึงจุดนี้เขาก็ไม่กล้าที่จะหายใจแรง

หมาป่าดารามายาเดินเข้ามาในหุบเขา หันหน้าไปทางห้าสุนัขปฐพีปีศาจและส่งเสียงคำรามดังก้อง

ราวกับว่ากำลังยั่วยุ หมาป่าดารามายาได้พุ่งเข้าหาสุนัขปฐพีปีศาจ หลงเฉินและหลิงซีไม่กล้าที่จะส่งเสียงใดๆและเฝ้าดูอย่างตื่นเต้น

ความจริงที่ว่าหมาป่าดารามายาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเสริมพลังกายไม่เกินความคาดหมายของหลงเฉิน หลังจากเริ่มการโจมตีและใช้กรงเล็บ ภูเขาหินก็พังทลายกลายเป็นธุลี แต่สุนัขปฐพีปีศาจนั้นพวกมันไม่ได้อ่อนแอ ดังนั้นทั้งสองฝ่ายจึงตะลุมบอนกันอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่เปล่งเสียงคำรามกลายเป็นฉากที่น่าหวาดหวั่นยิ่งนัก

"ทักษะกรงเล็บของสุนัขปฐพีปีศาจนี้...แท้จริงแล้วเป็นรูปแบบการต่อสู้ทั้งรุกและรับ มันแข็งแกร่งกว่าทักษะการต่อสู้ขั้นพื้นฐาน แต่หมาป่าดารามายานี้กลับน่าหวาดกลัวยิ่งกว่า... "

ไม่นานนัก ความแข็งแกร่งของหมาป่าดารามายาจะทำให้สุนัขปฐพีปีศาจจมลง แม้ว่าฝูงของหมาป่าปฐพีปีศาจจะน่ากลัว แต่ภายใต้กรงเล็บและเขี้ยวที่แหลมคมของหมาป่าดารามายาพวกมันทั้งหมดจะถูกทุบตีจนตายหรือได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างรวดเร็ว ผ่านไปไม่นานนักสุนัขปฐพีปีศาจทั้งห้าได้ล้มลงกับพื้น

หมาป่าดารามายาใช้จมูกสูดดมกลิ่นของโสมเนินเขาเสน่ห์ที่กำลังสั่นเทาและปล่อยเสียงคำรามออกมาด้วยความตื่นเต้น แสงดาวในท้องฟ้าได้แผ่กระจายออกมา แล้วหมาป่าดารามายาก็หายไปอย่างรวดเร็ว

"สัตว์อสูรนี่เอาโสมเนินเขาเสน่ห์ไป เร็วเข้า เราต้องตามไปและเฝ้าดู"

หลิงซีขี้ขลาดนี่ แท้จริงแล้วได้คิดที่จะติดตามไปอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากหลงเฉินเชื่อว่านางต้องมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่ดังนั้นเขาจึงเชื่อในคำกล่าวของนางเช่นกัน อย่างไรก็ตามในขณะนั้นเขารีบวิ่งไปที่ด้านข้างของสุนัขปฐพีปีศาจทั้งห้า และเอาแก่นพลังงาน ของสุนัขปฐพีปีศาจออกจากร่างของพวกมัน

"สิ่งเหล่านี้สามารถกลายเป็นสมบัติได้เล็กน้อย"

"เจ้าสารเลวละโมบ เร็วเข้า รีบไล่ตามหมาป่ามายาดารา แต่แน่นอนว่าเจ้าไม่สามารถให้มันค้นพบตัวเจ้าได้ ถ้าไม่แล้วเจ้าจะต้องตายแน่นอน"

เมื่อเทียบกับหลงเฉินแล้วหลิงซีกังวลมากกว่า

หมาป่าดารามายาไม่ได้เดินอย่างรวดเร็วนักดังนั้นหลังจากหลงเฉินได้รับแก่นพลังงานแล้ว เขาก็ไล่ตามมันได้ในเวลาไม่นาน แต่เขากล้าที่จะเฝ้าดูมันจากระยะไกลเท่านั้น

"ซีน้อย เจ้าบอกให้ข้าตามมันมาอย่างรวดเร็ว แท้จริงแล้วเจ้ามีจุดประสงค์อันใด? โสมเนินเขาเสน่ห์มันก็ได้ไปแล้ว เช่นนั้นแล้วเราจะได้อะไร?"

หลิงซีกล่าวอย่างกังวล "มันเอาโสมเนินเขาเสน่ห์ไป แต่โดยทั่วไปแล้วเมื่อสัตว์อสูรพบยาจิตวิญญาณมันจะนำไปเป็นอาหารธรมดา นี่เป็นการเสียเปล่าตั้งแต่ที่สัตว์อสูรไม่สามารถปรับแต่งมันได้ อย่างไรก็ตาม หมาป่าดารามายานี้น่าจะเป็นราชาของพื้นที่บริเวณนี้ ดังนั้นข้าคิดว่าถ้ำของมันต้องเก็บรักษายาจิตวิญญาณเหล่านี้ไว้เป็นแน่ โดยปกติสัตว์อสูรชอบที่จะสะสมสิ่งที่สามารถนำมากินได้ พวกมันมีความสุขที่จะได้รับสิ่งสะสมมากขึ้น เช่นนั้นแล้วเรามาติดตามและหาถ้ำของมัน เราจะไม่พลาดกับทางเลือกนี้"

หลังจากที่หลิงซีกล่าวมาแล้ว หลงเฉินก็เข้าใจและคิดอย่างเงียบๆว่า "ถ้าเป็นเช่นเดียวกับสิ่งที่หลิงซีกล่าว ยามนี้ถ้าข้าจะติดตามมันไปและถ้าได้รับบางสิ่งบางอย่างมา ไม่ถือว่าเป็นการเสียเวลาเลย"

ก่อนจะครบหนึ่งชั่วโมง หมาป่าดารามายาก็หยุดอยู่หน้าถ้ำแล้วเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว หลงเฉินกำลังติดตามมันและซ่อนอยู่หลังหินใกล้ๆถ้ำ

"ซีน้อย ตอนนี้เราควรทำอย่างไร?"

ซีน้อยกล่าวอย่างกังวล "ตอนนี้เพียงแค่รอ ข้ามีแผนการณ์ดีๆอยู่"

แม่นางคนนี้เป็นคนลึกลับมาก แต่หลงเฉินไม่สนใจ เขาจ้องมองไปที่ถ้ำและไม่นานหลังจากนั้น หมาป่าดารามายาก็ได้ออกมาจากถ้ำ มันเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ หลงเฉินรีบปกปิดกลิ่นอายและลมหายใจไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวใดๆ อย่างไรก็ตามในหัวใจเขาเริ่มตื่นตระหนก

หลังจากสังเกตสภาพแวดล้อมที่ปากทางเข้าแล้วครู่หนึ่ง หมาป่าดารามายาก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมา แขนขาทั้งสี่ของมันเริ่มเคลื่อนไหวบนพื้นดินและครู่ต่อมามันหายไปอย่างไร้ร่องรอยต่อหน้าต่อตาหลงเฉิน

หลิงซีกล่าวอย่างมีความสุขว่า "ตามที่คาดไว้ นี่อยู่ในการคำนวณของข้า เจ้าวายร้าย เร็วเข้า เข้าไปในถ้ำ ต้องมีสิ่งดีๆอยู่ภายในแน่นอน"

แม้ว่านางจะไม่กล่าว หลงเฉินก็รูดี หมาป่าดารามายาเข้าไปเพียงครู่เดียว ดังนั้นถ้ามันกินโสมเนินเขาเสน่ห์ มันย่อมไม่สามารถออกมาได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้

หลงเฉินรีบวิ่งเข้าไปในถ้ำ ถ้ำทั้งมืดทั้งลึก และมีกลิ่นเหม็นสาปของหมาป่าพุ่งเข้าสู่จมูก

"นี่เป็นถ้ำของหมาป่าดารามายา"

ไม่นานนักผนังทั้งสี่ด้านเริ่มที่จะสว่างขึ้น หลงเฉินรีบพุ่งเข้าไปภายในพื้นที่ครึ่งวงกลมขนาดใหญ่ นี่เป็นที่อาศัยที่แท้จริงของหมาป่าดารามายา ถึงแม้จะมีกลิ่นเน่าเหม็นจากเหล่าสัตว์อสูรตกค้างอยู่ แต่ก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของยาจิตวิญญาณ

"โสมเนินเขาเสน่ห์ จริงๆแล้วที่นี่มีสองก้าน...... หลงเฉินเจ้ามีโชคน้อยเกินไป อย่างไรก็ตามเราไม่มีเวลาให้เสีย เร็วเข้า เก็บสิ่งเหล่านี้"

หลิงซีกล่าวจบและหลงเฉินได้เริ่มเก็บพวกมัน โสมเนินเขาเสน่ห์ทั้งสองก้าน ไม่นานนักก็อยู่ในอ้อมแขนของเขา ทันใดนั้นในใจของเขาก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์อันเลวร้าย

"อา ข้าลืมไป เนื่องจากโสมเนินเขาเสน่ห์ชอบวิ่งหนีไป ดังนั้นหมาป่าดารามายาอาจใช้วิธีการบางอย่างวางการป้องกันล้อมรอบพวกมันไว้ แต่ตอนนี้เมื่อเจ้าได้หยิบโสมเนินเขาเสน่ห์ ข้าเกรงว่ามันอาจจะรู้ตัวแล้ว"

ใบหน้าของหลงเฉินเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธและตะโกน "บัดซบ มารดาเจ้าเถอะ! ทำไมเจ้าไม่บอกก่อนหน้านี้ ข้าจะทำตามเจ้า!"

ไม่มีเวลาให้เสียแล้ว เขารีบพุ่งไปทางออกอย่างบ้าคลั่ง หลิงซีเนื่องจากความผิดพลาดของตน นางจึงเงียบและรู้สึกผิดต่อหลงเฉินมาก

ที่ไม่ไกลจากถ้ำ มีเสียงคำรามด้วยความโกรธของหมาป่าดังก้องภายใต้ท้องฟ้ายามราตรี หัวใจของหลงเฉินกลายเป็นน้ำแข็งไปครึ่งหนึ่งจากความหวาดกลัวและพุ่งออกจากถ้ำ

"ทางนี้" หลิงซีชี้ทาง

หลงเฉินรีบหนีไปทางนั้นเขารู้สึกว่าลมหายใจหนักหน่วงจากด้านหลังกำลังค่อยๆเข้ามาใกล้

"ถ้าข้าตายครั้งนี้ ข้าจะดึงเจ้าออกจากดาบเล่มนี้ก่อนแล้วข่มขืนเจ้า!"

"ฮืออ......ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ เพียงแค่ลืมไปชั่วขณะเท่านั้น....ฮือออ  ฮือออ...."

ก่อนหน้า

ถัดไป