DBWG บทที่ 10 : ดินแดนสัตว์อสูรรกร้าง

DBWG บทที่ 10 : ดินแดนสัตว์อสูรรกร้าง💀

"ประกายแสงนั่น มันจะต้องเป็นอาวุธหรืออุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์บางอย่าง จากการแสดงออกบนใบหน้าของไป่ชวี่ชิง เห็นได้ชัดว่ามันได้พบสมบัติ"


ไป่ชวี่ชิงไล่ตามประกายแสงนั้นไปและวิ่งอย่างบ้าคลั่งหลังจากนั้น หลงเฉินหลังจากที่ออกจากเมืองไป่เห๋อหยาง เขาเพิ่งจะไล่ตามหลังมันไป เนื่องจากระดับรู้แจ้งในทักษะแก่นแท้สวรรค์ และเขาอยู่ใต้ทะเลแห่งแสงดาวอันกว้างใหญ่ พลังของเขาจึงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่ได้เผาผลาญปราณฉีแต่อย่างใดและสามารถไล่ตามไปชวี่ชิงได้อย่างต่อเนื่อง


ประกายแสงบินโฉบไปมาในอากาศ แต่ยิ่งเดินทางมากเท่าไหร่แสงกลายเป็นริบหรี่มากขึ้น


หลงเฉินมองเห็นรางๆว่ามันเป็นดาบและมันก็ส่ายไปมาเล็กน้อย ดาบนั่นบินด้วยตัวมันเอง เขาไม่เคยเห็นหรือเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงยิ่งมั่นใจว่ามันเป็นสมบัติ


ถึงมันจะเริ่มส่ายไปมา แต่มันยังคงพยายามบินอย่างต่อเนื่องไปอีกหนึ่งชั่วโมง ไปยังสถานที่ที่ห่างจากเมืองไป่เห๋อหยางเป็นอย่างมาก ยามนี้หลงเฉินไม่ต้องกลัวว่าหยางหยุนเทียนจะไล่ตามเขามาได้


"คนผู้นี้มีพลังใจมากมายจริงๆ มันกล้าที่จะออกห่างจากเมืองไป่เห๋อหยางมาไกลขนาดนี้"


ในระหว่างตามหลังมัน หลงเฉินได้ใช้ผ้าสีดำเพื่อปกปิดรูปร่างหน้าตาของเขา ตอนนี้มันเป็นเรื่องยากมากที่จะรู้ว่าเขาคือหลงเฉิน ดังนั้นเป้าหมายในการปกปิดตัวตนก็ประสบความสำเร็จ


"ด้วยพลังทั้งหมดของมัน มันสามารถมีความเร็วเช่นนั้นได้ แม้ว่าตอนนี้มันจะเหนื่อยแล้ว ไป่ชวี่ชิงนั้นคล้ายกับข้า อยู่ในขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 3 เช่นเดียวกัน แต่..แตกต่างกับมัน เพราะข้ามีทักษะหมัดดาวตกและทักษะแก่นแท้สวรรค์"


หลังจากพุ่งเข้าไปในป่า ดาบนั่นก็เริ่มจะสั่นคลอน หลังจากนั้นมันก็ร่วงลงไปด้วยความรวดเร็วอย่างมาก เจาะลงไปในพื้นดิน



ในที่สุดไปชวี่ชิงก็รีบเข้าไปในป่าและเห็นว่าดาบอยู่ต่อหน้าต่อตาของมันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก มันกำลังนั่งยองๆอยู่ที่นั่นและหอบเหมือนสุนัขที่กำลังจะตาย อย่างไรก็ตามหลังจากมองไปที่ดาบนั้นดวงตาของมันเริ่มส่องประกายอย่างรุนแรง


"ดาบสมบัติเล่มนี้สามารถบินได้ด้วยตัวมันเอง มันเป็นสมบัติล้ำค่าบางอย่าง ถ้าข้าสามารถครอบครองมันได้ แม้ว่าข้าจะต้องเสียสละทั้งตระกูลของข้า ข้าก็ยังเป็นฝ่ายที่ประสบความสำเร็จ!"


คิดถึงอนาคตที่สวยงามของมัน ไป่ชวี่ชิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นมันก็พบชายสวมผ้าปิดหน้าที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับมัน ใบหน้าของมันขาวซีดและกล่าวด้วยความกลัว "ท่าน.....ท่านเป็นใคร? ท่านต้องการอะไร?"


เนื่องจากไป่ชวี่ชิงนั้นเป็นเพียงผู้ฝึกตนขอบเขตชีพจรมังกรขั้นที่ 3 เท่านั้น ความเร็วของหลงเฉิน ก็เร็วกว่ามันถึงสองเท่า ภายใต้สายตาของไป่ชวี่ชิง ร่างของหลงเฉินได้เคลื่อนไหวในทันที หายตัวไปต่อหน้าของมัน และในเวลาชั่วขณะ มันก็ลงเอยด้วยการถูกทุบตีลงกับพื้น ความแข็งแกร่งมหาศาลนั้นทำให้ฟันของมันหักไปหลายซี่


มันมองไปที่ชายสวมหน้ากากที่ยืนอยู่ข้างหน้ามันอย่างเย็นชา ไป่ชวี่ชิงเริ่มร้องไห้


"ผู้อาวุโส ข้า... ข้าเพียงบังเอิญได้พบกับดาบเล่มนี้ ถ้าท่านต้องการก็สามารถนำมันไปได้ ...... แต่ท่านได้โปรดอย่าสังหารข้าเลย...... ข้ายินดีที่จะเป็นข้ารับใช้ของท่าน...... "


หลงเฉินหัวเราะและกล่าว "เจ้าพูดจริงใช่มั้ย? เพราะหลังจากที่ข้าได้รับดาบสมบัติเล่มนี้แล้ว ย่อมมีข่าวลือบางอย่างรั่วไหลออกไป ดังนั้นการสังหารเจ้าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับข้า "


ไป่ชวี่ชิงร้องไห้ครู่หนึ่งแล้วกล่าว "อย่าสังหารข้าเลย...ผะ...ผู้อาวุโส ข้าไม่เคยเห็นใบหน้าของท่าน และข้าไม่รู้จักท่าน ดังนั้นข่าวลือจะรั่วไหลไปได้อย่างไร? "


"นั่นก็เป็นความจริง"


หลงเฉินยิ้มและยกคอของไปชวี่ชิงขึ้นมา กดลิ้นของเขามันในขณะที่มองมันเขาก็กล่าวว่า "เจ้ามีผิวที่ดีและร่างกายที่ละเอียดอ่อน ดูเหมือนว่าพ่อของเจ้าคงหล่อเหลาน่าดู แต่สิ่งที่ข้าไม่สามารถยอมรับได้ก็คือการเห็นบุรุษคนอื่นหล่อเหลามากกว่าข้า ดังนั้น...... "


เมื่อได้ยินคำพูดของหลงเฉิน ไปชวี่ชิงยามนี้ตื่นตระหนกอย่างมาก มันดิ้นรนและกล่าว "ท่านอาวุโสโปรดอย่าทำให้ข้าเสียโฉมเลย ถ้าท่านต้องการอะไรท่านพ่อของข้าสามารถให้ทุกอย่างแก่ท่านได้...... ท่านปู่ของข้าคือผู้ก่อตั้งตระกูลไป่ของเมืองไป่เห๋อหยาง ท่าน...... ท่านรู้จักเขาใช่หรือไม่ ดังนั้นโปรดไว้ชีวิตข้า !”


"ไร้สาระ ทำไมข้าต้องทำให้เจ้าเสียโฉม?"


ในตอนนี้เสียงของหลงเฉินเริ่มทวีความน่ากลัวมากขึ้น เขาลอบจับดาบสั้นและชั่วอึดใจเขาแทงมันเข้าไปที่หว่างขาของฝ่ายตรงข้าม หลังจากนั้นเขาก็บิดดาบสั้น ไป่ชวี่ชิงก็กรีดร้องอย่างน่าอนาถ มองหลงเฉินอย่างสิ้นหวัง แล้วจากนั้นก็เป็นลมเพราะอาการเจ็บปวด


หลงเฉินจึงโยนมันลงบนพื้น


"ข้าไม่ได้ทำให้เจ้าเสียโฉมเพียงแค่ไม่ให้เจ้าได้ใช้ชีวิตเยี่ยงบุรุษ ไป่ชวี่ชิง ถ้าไม่ใช่เพราะข้ามีไหวพริบดี ข้าเกรงว่าวันนี้มันจะเป็นข้าที่มีสภาพเช่นนี้ หนี้ต่อหนี้ มันเป็นผลกรรม...... "


เขาหันกลับไปและมองดาบ


นี่เป็นดาบที่มีสีดำทั้งเล่ม สิ่งที่แตกต่างจากดาบปกติคือใบดาบมันแคบมากๆ กว้างเพียงประมาณสองนิ้ว ความยาวประมาณ 70 เซนติเมตรและตัวดาบทำจากเหล็กที่แตกต่างกัน เมื่อถึงจุดนี้มันมีรอยเป็นจุดๆซึ่งดูเหมือนว่ามันจะแตกหักได้ทุกเวลา


หลงเฉินยิ้มอย่างขมขื่น "หลังจากที่ไล่ล่ามานานข้าคิดว่ามันเป็นเพียงดาบที่ไร้ประโยชน์"


เขาเดินเข้าไปหามันและมองไปที่ด้ามดาบเขายื่นมือออกมาแล้วจับมัน


ทันใดนั้นก็เหมือนจะมีเสียงกรีดร้องของหญิงสาวคนหนึ่งในนั่น ดาบเล่มนี้เริ่มส่งพลังที่หลงเฉินไม่สามารถต้านทานได้และมันก็ดึงเขาขึ้น เขาเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก และจากนั้นก็ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวชั่วขณะด้วยความหวาดกลัว เพราะดาบเล่มนี้บินขึ้นไปในอากาศอีกครั้งคราวนี้เขาถูกลากไปทั่วท้องฟ้า


เวลานี้ความเร็วในการบินของดาบเหล็กเร็วขึ้นกว่าเดิมสิบเท่า แต่ก็ยังสูงขึ้นอีกด้วย ต้นไม้ด้านล่างกลายเป็นจุดเล็ก ๆ หลงเฉินจ้องมองและเริ่มกรีดร้อง


"ถ้าข้าตกลงไป ร่างของข้าคงแตกเป็นเสี่ยงๆ!"


คิดถึงจุดนี้เขารีบใช้มือทั้งสองข้างจับด้ามไว้แน่น เขาจับมันจนร่างกายของเขาเกาะติดแน่น เขากำลังถือดาบเหล็กอยู่และไม่ปล่อยมันไป แต่ดาบเหล็กแทบจะบินไปรอบ ๆ ดูเหมือนว่ามันต้องการที่จะหลุดพ้นจากมือของหลงเฉิน


"ดาบเหล็กเล่มนี้มีสติปัญญาอย่างแท้จริง แล้วมันเป็นสมบัติอันล้ำค่า แต่ถ้าข้าถูกทิ้งลงไป ข้าจะตายด้วยการกระแทกและไม่มีโอกาสได้รับความโชคดีนี้"


หนึ่งคนหนึ่งดาบกำลังข้ามผ่านฟากฟ้า


หลงเฉินจับดาบแน่น แม้ว่าดาบพยายามที่จะเหวี่ยงเขาออกไปนับไม่ถ้วน แต่ก็ยังไม่ประสบความสำเร็จในการสลัดเขา และเพื่อชีวิตของเขา หลงเฉินจึงใช้ความแข็งแกร่งทั้งหมดที่เขามีเมื่อเขาดื่มนมเช่นเดียวกับทารก


[TL:"ใช้ความแข็งแกร่งทั้งหมดที่เขามีเมื่อเขาดื่มนมเช่นเดียวกับทารก" หมายถึง การใช้พลังทั้งหมดที่เขามีอยู่]


ทันใดนั้นมีเสียงโกรธของหญิงสาวออกมาอีกครั้งหนึ่งจากดาบ


"เจ้าคนมักมากในกาม แท้จริงแล้วเจ้ากอดข้าไว้และไม่ยอมปล่อยข้าไป เร็วเข้า ปล่อยข้า หากไม่ปล่อยเจ้าจะไม่มีช่วงเวลาที่ดี!"


หลงเฉินรู้สึกตกใจในขณะนี้ เพราะเสียงนี้ชัดเจนว่ามาจากดาบ เขาถูกด่าว่าเป็นคนมักมากในกามโดยดาบ หลงเฉินยามนี้ถูกกระตุ้นให้กระอักเลือดออกมา


ดาบเล่มนี้เป็นสตรีหรือ?


"เจ้าได้ยินหรือไม่? รีบปล่อยมือออกไป ถ้าไม่ข้าจะไม่ยกโทษให้เจ้า"


เสียงดังออกมาอีกครั้ง และดาบก็เริ่มแกว่งไปมามากขึ้น


หลงเฉินรีบกล่าว "มะ....แม่นาง ข้าอยากจะปล่อยมือ แต่ท่านบินสูงขนาดนี้ ข้าต้องตายอย่างแน่นอนเมื่อข้าตกลงไปจริงหรือไม่?"


ด้วยประโยคดังกล่าวดาบก็หยุดแกว่งและนางกล่าวออกมาด้วยความงุนงง "เป็นเช่นนั้นหรือ? โอ้ ข้าขอโทษที่ข้าลืม ข้าจะลงไปทันที แต่เจ้าต้องสัญญาว่าจะปล่อยข้าไปเมื่อเราลงไปแล้ว....มันไม่เหมาะสมสำหรับบุรุษและสตรีที่จะสัมผัสมือของกันและกัน "


หลงเฉินคิดกับตัวเองว่า "ข้ารู้ว่ามันไม่เหมาะที่บุรุษและสตรีจะสัมผัสมือของกันและกัน แต่เจ้าเป็นเพียงดาบ ข้าจะเอาเปรียบอะไรจากเจ้าได้?"


อย่างไรก็ตาม เขากล่าวอย่างรีบร้อน "นั่นเป็นเรื่องปกติ ร่างกายสตรีมีค่าดั่งทองคำร้อยจิน ข้าได้กระทำผิดต่อท่านด้วยความประมาท ข้าเสียใจจริงๆ"


[TL: 1 จิน = 500 กรัม, 2 จิน = 1 กิโลกรัม] 


"ไม่ เจ้าไม่ผิด ข้าลืมคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้ ดังนั้นข้าผิดเอง รีบลงไปกันเถอะ"


หลงเฉินอยากจะกระอักเลือดและตาย ตอนนี้ดาบหญิงสาวได้บินมาทั้งวัน และเมื่อถึงยามนี้พึ่งคิดได้ว่าถ้าเขาปล่อยมือเขาจะตาย นี่มันเรื่องตลกอันใดกัน?


หลังจากลงพื้นอย่างปลอดภัย หลงเฉินสังเกตสภาพแวดล้อมของเขา เขาตระหนักว่านี่คือภูเขารกร้าง มีแต่ก้อนหินและต้นไม้ที่แห้งแล้ง เห็นได้ชัดว่ามันเป็นดินแดนสัตว์อสูรรกร้าง จากที่ห่างไกล มีเสียงร้องของสัตว์อสูร มันทำให้ผู้คนหวาดกลัว


แคร่ก แคร่ก


หลงเฉินได้ทำลายหัวกะโหลกแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่แล้วเขาก็ตระหนักดีว่าสภาพแวดล้อมตอนนี้เต็มไปด้วยโครงกระดูกของสัตว์และมนุษย์ ซากศพเหล่านี้ยังมีอยู่ไม่น้อยและในยามนี้หลงเฉินรู้สึกถูกกระตุ้นความหวาดกลัวภายในจิตใจ


"มะ..แม่นางคิดอย่างไร มันเกิดอะไรขึ้นกับ..... ดินแดนสัตว์อสูรรกร้างนี้...... "


ดินแดนสัตว์อสูรรกร้างเป็นส่วนที่ลึกที่สุดของภูเขาใหญ่รกร้าง นี่เป็นสถานที่ที่หนึ่งคนจะมีชีวิตอยู่ได้หลังจากที่เก้าคนตาย หลงเฉินเคยได้ยินตำนานมากมายเกี่ยวกับการผจญภัยที่นี่ คนที่เสียชีวิตที่นี่มีจำนวนมากเกินไปที่จะนับได้ ตัวเขาเองไม่แน่ว่าเขาจะเป็นหนึ่งในนั้นเร็วๆนี้ 


[TL: (Idiom) "หนึ่งคนจะมีชีวิตอยู่ได้หลังจากที่เก้าคนตาย" หมายความว่า ในสิบครั้งเขาจะตายเก้าครั้ง มีชีวิตอยู่ได้ครั้งเดียว (โดยทั่วไปโอกาสในการมีชีวิตรอด 10%)]



เขามองไปทางดาบที่อยู่ติดกับเขา ในขณะนี้เสียงหญิงสาวถูกส่งออกมาอีกครั้งจากดาบเหล็ก


"อา ข้าขอโทษ ข้ารับรู้ได้ถึงสัตว์อสูรมากมายที่มีกลิ่นอายยิ่งใหญ่กว่าเจ้า การพาเจ้ามาที่นี่ เจ้าจะถึงแก่ความตายในไม่ช้า เราควรทำอย่างไร? เราควรทำอย่างไรดี? "


หญิงสาวตื่นตระหนกและหมุนไปรอบๆ


หลงเฉินก็พูดไม่ออก


หลังจากนั้นสักพักเขาก็กล่าวว่า "เดี๋ยวก่อน ลองทำแบบเดียวกับก่อนหน้านี้เถอะ บินกลับไปยังเส้นทางที่เราจากมา ตกลงหรือไม่?


คราวนี้ดาบเหล็กไม่ตอบ


หลงเฉินรีบกล่าว  "นี่ แม่นาง เกิดสิ่งใดขึ้นกับเจ้า? ไม่พูดอะไรหน่อยหรือ? "


หลังจากกล่าวจบแล้วเขาก็จับดาบ


ดาบเหล็กพูดอย่างรีบร้อนว่า "นั่น......ข้าขอโทษจริงๆ ข้า...ข้าไม่คิดว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้ ข้าพยามยามหลบหนีเจ้าก่อนหน้านี้ และข้าไม่ได้สังเกตว่าสถานที่นี้มีข้อจำกัดขนาดใหญ่ ข้าคิดว่าสามารถบินขึ้นท้องฟ้าที่นี่ได้ แต่ตอนนี้ข้าไม่สามารถบินได้.. "


"ฮึกก...."


หลังจากกล่าวจบแล้วนางก็เริ่มร้องไห้


หลงเฉินได้สูดลมหายใจเข้าลึก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาพยายามควบคุมอารมณ์ของเขา ตอนนี้ศรีษะของเขาคงระเบิดและตาย"


"ไม่คิดเลยว่า ข้า หลิงซี จะตายในสถานที่ที่ถูกสาปเช่นนี้ ข้า......ถ้าข้ารู้มาก่อนหน้านี้ ข้าจะไม่แตะต้องดาบเล่มนี้ตั้งแต่แรก...ฮือออ...ท่านแม่...ท่านพ่อ... ข้ากลัว...ข้าไม่อยากตาย..... "


"จะดีกว่านี้ถ้าเจ้าเงียบ!


หลงเฉินจับดาบไว้อย่างรวดเร็ว หมอบลงแล้วก็ซ่อนตัวอยู่ใต้หินขนาดใหญ่เพราะเขารู้สึกว่าอันตรายกำลังใกล้เข้ามา


ในดินแดนสัตว์อสูรรกร้างนี้ ดาบเหล็กเล่มนี้ได้ทำเสียงดังวุ่นวายก็คล้ายกับการร้องขอความตาย


ถูกทำให้ตกใจโดยหลงเฉิน น้ำตานางหยุดไหลชั่วคราว หลังจากที่ได้รับรู้ว่ามีกลิ่นอายที่เป็นอันตราย นางก็ไม่กล้าที่จะร้องไห้อีกครั้ง ทำตัวดีภายใต้การจับของหลงเฉิน และไม่กล้าที่จะพูดอะไรเช่นว่ามันไม่เหมาะสมสำหรับบุรุษและสตรีที่จะสัมผัสมือของกันและกัน


หัวใจของหลงเฉินเต้นรัว เขารู้สึกหวาดกลัว เขาไม่กล้าที่จะเปล่งเสียงอีกและหมอบลงใต้หินขนาดใหญ่ หูของเขาแนบติดกับพื้นขณะที่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว


เสียงฝีเท้าหนักใกล้เข้ามาทุกวินาที


หัวใจของหลงเฉินแทบจะพุ่งขึ้นมาที่ลำคอ เขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองจากการสั่นได้ เห็นได้ชัดว่าอันตรายเพียงใด


ระงับลมหายใจและชะลอการเต้นของหัวใจ เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะทำให้ตัวเขาอยู่ในสภาพที่ใกล้ตาย แต่ในขณะนี้เหงื่อเย็นได้อาบไปทั้งตัวแล้ว


สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือสาวโง่ที่เขากอดอยู่ในอ้อมแขนของเขาจะส่งเสียงดังฉับพลัน แต่เขาไม่สามารถกล่าวเตือนใดๆได้ เพราะถ้าเขาทำเสียงใดๆ เขาอาจจะกลายเป็นศพทันทีหลังจากนั้น


เนื่องจากเสียงฝีเท้าหนัก เสียงหายใจที่หยาบกร้านกลิ่นเหม็นเน่าที่แขวนอยู่ในอากาศและกลิ่นของน้ำลาย หลงเฉินรู้สึกเกิดอาการขนลุกขึ้นทั่วทั่งตัว ผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งที่สุดที่เขาได้พบมาจนถึงทุกวันนี้ไม่เคยให้ความรู้สึกแบบนี้มาก่อน


“อะวู้ววว......”


เสียงโห่ร้องดังขึ้นมาจากอีกด้านหนึ่งของหิน เสียงคำรามทำให้เส้นผมของหลงเฉินตั้งชัน เมื่อมาถึงจุดนี้ถ้าเขาทำอะไรผิดพลาด เขาจะต้องตายแน่นอน


โชคดีที่เขาพยายามอย่างดีและเขาได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆเดินออกไปจนถึงจุดที่พวกเขาไม่สามารถได้ยินได้ แล้วหลงเฉินก็หายใจอย่างผ่อนคลาย เมื่อมาถึงจุดนี้เหงื่อเย็นของเขาได้แช่ผมของเขาไว้จนเปียก จะเห็นได้ว่าเขากลัวมากแค่ไหน


"สิ่งที่เพิ่งผ่านไป... คืออสูรหมาป่ากลืนจันทรา ด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า จะถูกกลืนในคำเดียว ...... "


ดาบเหล็กในอ้อมแขนของเขาดูเหมือนจะโล่งใจ



หลงเฉินลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า "ไม่ว่าอย่างไร ข้าจะต้องไปจากที่นี่ภายในครึ่งเดือน เกี่ยวกับเรื่องนี้เจ้าควรไปกับข้า ถ้าเจ้ามีความคิดหรือวิธีที่ดีกว่านี้ก็บอกข้า โอ้ ใช่ ชื่อของเจ้าคือหลิงซี? ข้าหลงเฉิน! "


ก่อนหน้า



ถัดไป